Als tiener stapte ik nietsvermoedend het bos in voor een speurtocht, me totaal niet bewust van het magische avontuur dat daar op mij wachtte. Het begon toen ik het echtpaar Prins leerde kennen toen ik 13 jaar was, die mijn leven op een unieke manier zouden beïnvloeden
Ik was met school op kamp, die dag hadden we een speurtocht, we waren in het Vijlenerbos. We troffen die mensen daar aan, ze wilden weten wat wij daar deden. Ik vertelde ze dat we op kamp waren, vandaag een speurtocht hadden. Waar we dan vandaag kwamen. Ik zei: “Ik woon hier in het dorpje Vijlen.” Mevrouw zei daarop: “we zitten in Vijlen in een hotel.” Ze is onze vriendschap begonnen.
We hebben toen een foto gemaakt, we wisselden adressen uit om contact te houden. Ondanks het leeftijdsverschil klikten we meteen, en hun oprechte vriendelijkheid verwarmde mijn hart. Ze kwamen van Amsterdam en waren 3 tot 5 keer per jaar een weekend of weekje in Vijlen op vakantie. Ze gingen nergens anders heen, alleen in dat ene hotel en dat al jaren.
Ik herinner me nog levendig de momenten dat we elkaar zagen, telkens als ze in Vijlen waren. We maakten foto's, schreven brieven en deelden kostbare herinneringen. Ik keek er altijd naar uit om hen te ontmoeten, en hun aanwezigheid gaf me een gevoel van geluk en blijdschap. Zo heb ik ze ook eens in Vaals getroffen, gingen we samen een ijsje eten. Ik vond het dan altijd ook jammer als ze er eens waren en wij ons niet zagen.
Toen ik een zwaar brommer ongeval had gehad zijn ze me komen bezoeken. Ze waren blij dat ik het nog zo goed ervan af had gebracht. En dat ik een engeltje bij me had. Ik werd gewoon blij van ze als ik ze zag. Ze waren altijd vrolijk, geen enkele keer heb ik ze anders gezien.
Op een dag bood Meneer Prins aan om me te helpen met mijn aanhoudende hoofdpijn. Hoewel ik niet wist wat hij precies deed, vertrouwde ik hem volledig. Hij legde zijn handen zachtjes op mijn hoofd en schouders en stuurde een rustgevende energie door me heen. Het was een onbeschrijfelijke ervaring, een mix van ontspanning en warmte die mijn pijn verminderde. Ik was nieuwsgierig naar deze techniek, maar telkens als ik ernaar vroeg, glimlachte Meneer Prins mysterieus en zei hij: "Vertrouw me gewoon." Hij vond het dan ook jammer dat hij me niet vaker kon helpen.
Met de tijd groeide onze band sterker. Toen mijn oudste dochter geboren werd kwamen op visite. Ze vertelden me over hun zoon die het contact met hen had verbroken en hoe ze hun kleindochter moesten missen. Ondanks hun verdriet bleven ze positief en genoten ze van de momenten die ze met mij en mijn pasgeboren dochter Amy doorbrachten.
Helaas begonnen de gezondheidsproblemen van Meneer Prins toe te nemen, en ze kwamen steeds minder vaak naar Vijlen. We bleven echter in contact door middel van brieven, die ik koesterde als kostbare schatten.
Op een dag ontving ik een bericht dat mijn hart brak. Mevrouw Prins was overleden. Het was alsof een sterke, liefdevolle kracht uit mijn leven was verdwenen. Meneer Prins kon me niet schrijven vanwege zijn verslechterende gezichtsvermogen, en het voelde alsof het contact met hem plotseling was verbroken.
Ondanks het verdriet en de leegte die ik voelde, realiseerde ik me dat ik ongelooflijk dankbaar moest zijn. Mevrouw en Meneer Prins waren een geschenk in mijn leven geweest. Ze hadden me onvoorwaardelijke vriendschap getoond, me geholpen met mijn pijn, en me geleerd om te vertrouwen in het onbekende.
Hun energieke aanwezigheid, hun mysterieuze energie en hun positieve kijk op het leven hebben mijn perspectief veranderd. Ze hebben me geleerd dat sommige antwoorden niet altijd onmiddellijk voor ons liggen, maar dat we moeten leren vertrouwen en openstaan voor het wonderlijke van het leven.
Terwijl ik terugkijk op onze onvergetelijke reis samen, voel ik me gezegend dat ik Mevrouw en Meneer Prins heb mogen kennen. Hun liefde en vriendelijkheid hebben mijn leven verrijkt en hun herinnering zal voor altijd in mijn hart blijven voortleven.
Ik geloof dat onze paden elkaar op een unieke manier hebben gekruist en dat het universum ons samenbracht om elkaar te steunen en te inspireren. Hoewel hun fysieke aanwezigheid er niet meer is, in mijn hart zal deze vriendschap altijd blijven stralen, als een heldere ster aan de hemel van mijn leven.
Reactie plaatsen
Reacties